Po roku 1883 na pewno niewielu ludziom przychodziłoby do głowy, że wybuch wulkanu w odległym rejonie Indonezji może wpłynąć na zachody słońca na całym świecie. Jednak po ogromnej erupcji wulkanu Krakatau, która miała miejsce w sierpniu tamtego roku, świat poznał nie tylko wstrząsające doniesienia z dalekich wysp, ale także doświadczył niezwykłego spektaklu natury – krwistoczerwonych zachodów słońca, które trwały przez wiele miesięcy.
Erupcja wulkanu Krakatau była jednym z najpotężniejszych wybuchów w historii i miała ogromne skutki zarówno lokalne, jak i globalne. W wyniku erupcji doszło do wybuchu czterech głównych kratery wulkanicznych, które wystrzeliły w powietrze ogromne ilości pyłów, popiołów i gazów. To, co stało się potem, zaskoczyło i zdumiało ludzi na całym świecie.
W wyniku erupcji Krakatau doszło do uwolnienia ogromnej ilości dwutlenku siarki (SO2) oraz pyłów wulkanicznych, które unosząc się w atmosferę, utworzyły tzw. aerozol siarczany. Te małe cząsteczki miały zdolność rozpraszania światła słonecznego, co spowodowało, że na całej kuli ziemskiej zachody słońca stawały się niezwykłe widowiskiem. Promienie słoneczne, odbijając się od aerozoli siarczanego, nadawały niebu intensywnie krwistoczerwoną barwę, która potrafiła zachwycać i przerażać jednocześnie.
Jednym z najsłynniejszych obrazów, który uchwycił te niezwykłe zachody słońca, jest „Krzyk” namalowany przez norweskiego artystę Edvarda Muncha. Obraz ten przedstawia postać, która wydaje się wręcz krzyczeć w obliczu niezrozumiałego kosmicznego spektaklu. W tle widać charakterystyczny krwistoczerwony zachód słońca nad Oslo. Ten obraz stał się ikoną sztuki ekspresjonistycznej i symbolizuje emocjonalne i duchowe wrażenia ludzi związane z tym niezwykłym zjawiskiem.
Krwistoczerwone zachody słońca nie były jednak tylko domeną Norwegii czy Europy. To zjawisko obserwowano na całym świecie, od Ameryki Północnej po Azję i Australię. Opisy z tamtych czasów mówią o zachodach słońca, które przybierały barwę krwi, purpury, a nawet niebieskiego zielonego. Ludzie byli zdumieni i przerażeni, nie wiedząc, co się dzieje.
Skutki erupcji Krakatau były odczuwalne przez wiele miesięcy po wybuchu. Oprócz spektakularnych zachodów słońca, erupcja spowodowała też spadek temperatury na całym świecie. Pyły wulkaniczne w atmosferze blokowały część promieniowania słonecznego, co wpłynęło na globalne ochłodzenie. Wielu badaczy uważa, że erupcja Krakatau przyczyniła się do tzw. „roków bez lata”, kiedy to lata były znacznie chłodniejsze niż zwykle.
Erupcja wulkanu Krakatau to jedno z najbardziej fascynujących wydarzeń w historii geologii i klimatologii. Wywołała ona nie tylko katastroficzne zniszczenia lokalnie, ale także wpłynęła na całą planetę, dostarczając naukowcom nieocenionych danych na temat oddziaływania wulkanów na klimat i atmosferę.
Dla artystów takich jak Edvard Munch, erupcja ta była źródłem inspiracji i tematem do wyrażenia emocji i niezrozumienia wobec potęgi natury. Dzięki jego pracy i wielu innych dziełom sztuki możemy dziś wyobrazić sobie to niezwykłe zjawisko, które uczyniło zachody słońca na całym świecie krwistoczerwonymi i niezapomnianymi.
